© iStock
Om overconsumptie in de zorg te vermijden, besliste de federale regering zo’n vijftien jaar geleden het aantal artsen te beperken. In Vlaanderen ging de overheid meteen met de universiteiten en de studenten geneeskunde aan tafel zitten, en werd het ingangsexamen ingevoerd. In Wallonië deed men niets. Studenten werd zonder gêne voorgehouden dat het zo’n vaart wel niet zou lopen. Op het einde van de rit zou hun situatie ‘geregulariseerd’ worden. Net voor de verkiezingen van mei 2014 krabbelde voormalig federaal minister van Volksgezondheid Laurette Onkelinx nog op een briefje dat ze het allemaal wel zou regelen.
Wat wij aan deze kant van de taalgrens al jaren zagen aankomen, komt voor veel Franstalige geneeskundestudenten als een donderslag bij heldere hemel. Omdat ze bewust verkeerd werden ingelicht. Vorige week nog beweerde Waals minister van Onderwijs Jean-Claude Marcourt dat de sleutel voor het probleem op het federaal niveau ligt. Afgelopen weekend zette federaal minister Maggie De Block de puntjes op de i met een voorstel tot 'schuldaflossing' dat enkel kan ingaan nadat Marcourt in overleg met de Waalse universiteiten een ingangsexamen heeft ingevoerd. Het is nu afwachten wat hij zal doen.
Pionnen
Voor ons is het een evidentie dat deze kwestie op het niveau van de Franse Gemeenschap moet worden geregeld. Voor Marcourt zijn de studenten al jaren pionnen in een politiek spel waarmee hij het onverantwoordelijke non-beleid van de PS probeert te legitimeren. Een politiek spel waarvoor de Franstalige geneeskundestudenten de prijs dreigden te betalen. Dat voor de studenten die binnenkort afstuderen opnieuw mag gebruik gemaakt worden van de zogenaamde RIZIV-nummers van de toekomst, is daarom een goede zaak. Zij moeten niet het slachtoffer zijn. Maar de kat komt weer. Want elk extra nummer dat nu wordt gebruikt zal in de toekomst gecompenseerd moeten worden, en binnen afzienbare tijd staat de meter op nul.
Het is te gek voor woorden dat Vlaanderen de contigenteringsregels strikt naleeft, terwijl de PS-verantwoordelijken al jaren schaamteloos op een generaal pardon aansturen. Vlaanderen heeft een ingangsexamen ingevoerd en daarmee tienduizenden studenten de toegang tot opleiding en beroep geweigerd. De Franse gemeenschap deed niets. Nu ‘regulariseren’ op federaal niveau zou een blijk van misprijzen zijn voor de tienduizenden Vlaamse studenten die de regels van het spel hebben gevolgd. Het is door het wanbeleid van een door de PS gedomineerde Franse gemeenschap dat de situatie vandaag is wat ze is.
Artsenpopulatie
De Franse gemeenschap zal dus moeten sleutelen aan de in- of uitstroom van zijn studenten geneeskunde. Dat komt iedereen ten goede, ook de studenten. Vandaag zitten ze met teveel in te krappe aula’s, met alle gevolgen van dien voor het niveau van de opleiding.
Deze regering werkt hard aan een dynamisch kadaster dat de artsenpopulatie in België eindelijk deftig in kaart moet brengen. Op basis daarvan kunnen er verantwoorde en duidelijke quota worden opgelegd. Waarbij we in een beweging ook een wetgeving uitdokteren voor de buitenlandse artsen, die nu aan de regeling ontsnappen en soms zonder enige kennis van de taal hier aan de slag gaan. Afstappen van het systeem van contingentering zoals het in België bestaat, is uitgesloten. We willen toch echt niet terug naar de tijd waar sommige artsen amper het brood op de plank verdienden wegens te weinig patiënten, met allerlei noodingrepen tot gevolg?
Hoe de PS en cdH de laatste jaren voor eigen eer en glorie hebben gespeeld met het lot van zoveel jonge mensen is ongezien. Voor de Franstalige studenten die zes of zeven jaar van hun leven aan hun studie gaven en dan op het einde van de rit dreigden te horen te krijgen dat het allemaal voor niets is geweest, waren de afgelopen weken hemeltergend. Zij moeten geholpen worden, structureel. Daarvoor moeten hun eigen politici en universiteiten hun verantwoordelijkheid nu eindelijk opnemen door ook in Franstalig België een ingangsexamen in te voeren, liefst met een numerus fixus, zodat we over 5 jaar niet weer voor dezelfde situatie staan.
Pas dan kunnen we op basis van een correct kadaster op zoek naar een evenwichtige oplossing die rekening houdt met het verleden, maar ook toekomstgericht is voor alle studenten geneeskunde en tandheelkunde. Daar bestaat voor de N-VA geen marge op. De Block legt dus zeer terecht de bal nu in de eerste plaats in het kamp van Marcourt. Afwachten of men daar de boodschap eindelijk begrepen heeft.
