© Emy Elleboog
Björn Anseeuw: “Volgens minister Dermagne loopt alles op wieltjes, want de werkzaamheidsgraad zou gestegen zijn van 70 % in 2020 naar 71,9 % eind 2022. Maar 2020 was een historisch dieptepunt, als gevolg van de coronalockdowns. Wanneer je het tweede kwartaal van 2019 vergelijkt met dat van 2023, het recentste cijfer, kom je uit bij een groei van 71 naar 71,4 %, van amper 0,4 % dus. Meer nog: in het laatste jaar is de activiteitsgraad zelfs met 0,5 % gedááld. Vergeef me mijn sarcasme, maar dat voor elkaar krijgen is in de huidige context een hele prestatie.”
Kapitale blunders
Door de vergrijzing stromen elk jaar meer mensen uit de arbeidsmarkt. Die wordt almaar krapper, met een recordaantal vacatures tot gevolg. Een sterke stijging van de arbeidsparticipatie was hierdoor te verwachten. Dat die er toch niet is gekomen, lag dus niet aan de economie, maar aan het regeringsbeleid zelf. Björn Anseeuw: “Een kapitale blunder van Vivaldi was het substantieel verhogen van de uitkeringen bovenop de index, terwijl de lonen van de werkenden geen eurocent daarboven mochten gaan.
Creatief goochelen met cijfers
Premier De Croo klopt zich op de borst met een ‘gigantische jobaangroei’, maar volgens Anseeuw is dat ook hier niet meer dan creatief goochelen met cijfertjes om een realiteit te verdoezelen die veel minder rooskleurig is. “Als we de klok laten tikken vanaf 2019, gaat het om 92.000 jobs in plaats van de 300.000 waarmee De Croo pocht. En dan nog enkel dankzij Vlaanderen en Brussel. Want in Wallonië is de tewerkstelling zowaar gedaald met 13.000 jobs.
195.000 vacatures, 71,4 % werkzaamheidsgraad
Vivaldi maakte er een werkpunt van om zoveel mogelijk langdurig zieken en leefloners naar een job te leiden. Alleen ontbrak elk sanctionerend element. Resultaat: op elke 100 werkenden zijn er vandaag 4,63 vacatures. Dat is een van de hoogste vacaturegraden in de hele EU. Er zijn in totaal bijna 195.000 openstaande vacatures. Tegelijk is maar 71,4 % van de mensen op beroepsleeftijd aan de slag. Sterker nog: liefst 1,4 miljoen daarvan leven van een inkomensvervangende uitkering. Dan is de conclusie redelijk simpel: deze regering heeft gewoon géén arbeidsmarktbeleid gevoerd, met een joekel van een begrotingstekort en het hypothekeren van de betaalbaarheid van onze sociale zekerheid tot gevolg.”
Vol gaan voor regionalisering
De cijfers zijn om moedeloos van te worden. Kunnen we dit schip nog recht trekken? Björn maakt zich geen illusies: “Ook in een volgende federale regering zal de PS zich met lijf en leden verzetten tegen een daadwerkelijk activeringsbeleid. Nooit zal de PS toestaan dat de werkloosheidsuitkering beperkt worden in de tijd, terwijl dat overal elders in Europa de evidentie is. Er zit maar één ding op: vol gaan voor een integrale regionalisering van het arbeidsmarktbeleid.”
