Levensbedreigende situaties

Nederlandstaligen kunnen alleen in het UZ Brussel in Jette rekenen op zorg in hun eigen taal. In de andere Brusselse ziekenhuizen is de kennis van het Nederlands bij het zorgpersoneel vaak schrijnend. De dienstverlening in de vijf openbare ziekenhuizen, de spoedgevallendiensten en de medische urgentiegroepen moet wettelijk tweetalig zijn, maar in de praktijk is dat eerder de uitzondering dan de regel. Verstraeten: “Deze problematiek bestond al voor ik geboren werd en leidt tot op vandaag tot levensbedreigende situaties. We weten dat er verkeerde diagnoses gesteld worden doordat de arts de Nederlandstalige patiënt niet goed begrijpt. Het gevolg is dat Nederlandstalige Brusselaars zorg zoeken in Vilvoorde, Leuven of zelfs nog verder. Sommige Nederlandstaligen trekken zelfs weg uit Brussel omdat ze geen zorg in hun eigen taal kunnen krijgen.”

Overkoepelend beleid

“Er is duidelijk een toenemende vraag naar overkoepelend beleid en daarom is het voor ons noodzakelijk dat de Gemeenschappelijke Gemeenschapscommissie op die vraag ingaat. Ook moet er actiever ingegrepen worden in bepaalde ziekenhuizen, zoals voor het Erasmusziekenhuis dat verantwoordelijk is voor de spoedgevallen en medische noodoproepen in een aantal Vlaamse randgemeenten, maar geen enkele inspanning voor de wettelijke tweetaligheid lijkt te leveren.”

Met bang hartje naar ziekenhuis

Met een resolutie vraagt de N-VA een masterplan om de tweetalige dienstverlening in de Brusselse ziekenhuizen te garanderen en het Huis van het Nederlands op te nemen als vaste partner om het taalbeleid in de Brusselse ziekenhuizen te ontwikkelen. De resolutie van N-VA werd door alle andere partijen weggestemd. Ook de Nederlandstalige meerderheidspartijen Open Vld en Groen stemden tegen. “Onbegrijpelijk”, zegt Verstraeten. “Het blijft ook pijnlijk dat Nederlandstalige gezondheidsminister Van den Brandt zich niet bezighoudt met gezondheidszorg en ook geen enkele interesse toont voor deze problematiek. Intussen moeten vele tienduizenden Nederlandstalige Brusselaars met een bang hartje afzakken naar een Brussels ziekenhuis en maar hopen dat er iemand Nederlands spreekt. Of van miserie maar naar een ziekenhuis in Vlaanderen gaan.”