Confederalisme

België is de optelsom van twee democratieën. De meningen tussen Vlamingen en Franstaligen groeien steeds verder uiteen. Zo werd België het land van de stilstand en de blokkering. Ingrijpen is dringend nodig om uw welvaart te beschermen. Maar over uw belastingen, uw pensioen, migratie, kerncentrales… heeft Vlaanderen weinig tot niets te zeggen. België bepaalt waarover Vlaanderen kan beslissen en vooral, waarover niet.

Met het confederalisme draaien we die logica om. Vlaanderen en Wallonië krijgen alle bevoegdheden en beslissen samen welke bevoegdheden ze nog tezamen op het confederale niveau willen uitoefenen. Brussel en de Duitstalige gemeenschap krijgen een eigen statuut. Een 2+2-model dus.

De N-VA werkte dat confederale model uit op haar partijcongres van 2014, na anderhalf jaar studiewerk met ondersteuning van nationale en internationale experten. Zij berekenden, controleerden en valideerden alle aspecten.

België, dat is te veel belastingen, te veel schulden en te hoge facturen. Met als resultaat  dan nog eens de allerslechtste begroting van heel Europa.

Dan nog krijgt de federale regering haar essentiële kerntaken niet geregeld. Nochtans heeft u recht op een efficiënte justitie, betaalbare zorg en een migratiebeleid dat onze samenleving versterkt.

Het geld is op. Het geduld is op. Het is genoeg geweest.

Een meerderheid van de Vlamingen stemt voor lagere belastingen, meer veiligheid en kernenergie. Maar dat alles komt er niet, omdat Vlaanderen daarover niet zelf kan beslissen. Het is België dat vandaag bepaalt. En dus komen er eeuwigdurende werkloosheidsuitkeringen, open grenzen en asielchaos, en krijgt u geen garantie op betaalbare energie.

Met het confederalisme herstellen we de democratie. Vlamingen krijgen eindelijk het beleid waarvoor ze stemmen. Gedaan met Waalse partijen die bepalen hoe onze toekomst eruitziet. Gedaan met linkse partijen die de wet dicteren, terwijl u centrumrechts stemt.

Confederalisme garandeert een slanke overheid met 16 ministers minder, 800 kabinetsmedewerkers minder, 160 parlementsleden minder... Eindelijk krijgt u ook een efficiënt bestuur, in plaats van de Belgische bric-à-brac. Eindelijk orde op zaken, zodat u weet bij wie u terechtkan om het beleid te krijgen dat u verdient. En eindelijk ook een volwaardig en krachtdadig democratisch bestuur waarbij de stem van de Vlamingen wel gerespecteerd wordt. Zodat we uw welvaart kunnen beschermen.

Gedaan met eindeloze regeringsvormingen en onwerkbare compromissen. Geen complex labyrint meer waarin u uw weg niet kan vinden. Versnipperde bevoegdheden die bestuurlijke onverantwoordelijkheid in de hand werken, daarmee maken we komaf. Geen regeringen meer die niet gesteund worden door een meerderheid van de Vlamingen. Confederalisme betekent efficiënt beleid op maat, duidelijkheid en bestuurlijke verantwoordelijkheid.

Vandaag is de samenwerking in België er een van moeten. Dat werkt niet en zorgt voor afbraak, stilstand en onwerkbare compromissen. En dat terwijl we allemaal nood hebben aan drastische hervormingen om onze welvaart veilig te stellen.

In een confederaal België kiezen Vlaanderen en Wallonië voor samenwerking niet omdat ze moeten, maar omdat ze dat allebei zo willen. Ze werken samen voor die beleidsdomeinen waar dat voor beide deelstaten een meerwaarde biedt. En als ze een bevoegdheid toch volledig zelf willen uitoefenen, dan kunnen ze dat.

Zo maken we een einde aan de eeuwige communautaire discussies. Er komen duidelijke afspraken, een goede samenwerking en bestuurlijke rust.

We kunnen ons dit land niet blijven permitteren. Een bedrijf in een gelijkaardige positie als België was al tien keer failliet gegaan. België is onverantwoordelijk, onbetaalbaar en daardoor de snelste weg naar verarming en ellende. De allerslechtste begroting van heel Europa, het enige hogeschuldenland van de EU dat zijn staatsschuld nog verder laat exploderen, de economische groei en jobcreatie liggen door het Belgisch beleid heel wat lager dan in onze partnerlanden… Dat de redding niet van België zal komen, is intussen voor iedereen zonneklaar.

Vandaag is België duidelijk niet made in Vlaanderen: de Vlaamse stem wordt niet gerespecteerd en niet beluisterd. Maar wel paid by Vlaanderen: wanneer er betaald moet worden dan weten ze de Vlamingen wel te vinden.

Ons confederalisme werd doorgerekend door externe experten en die bevestigen dat daarmee sterk geknipt wordt in het aantal ministers, politici en kabinetsmedewerkers.Ze bevestigen ook dat Vlamingen niet langer eindeloos moeten opdraaien voor de Belgische schuldenputten en dat de solidariteit vervangen wordt door een systeem dat aanzet tot verantwoordelijkheid. Een autonomer Vlaanderen is goedkoper, dat is evident en zeker.

Natuurlijk zal u minder moeten betalen wanneer Vlaanderen volledig zelfstandig kan beslissen over de belastingen. Dat bewijzen we trouwens vandaag al: de erfbelasting, verkeersbelasting en registratiebelasting bijvoorbeeld, die liggen nu al stukken lager in Vlaanderen dan in Wallonië en Brussel. In Vlaanderen hebben we bijvoorbeeld de registratierechten voor de aankoop van een gezinswoning verlaagd van 10 naar 3 procent. In Wallonië betaal je nog steeds een nominaal tarief van 12,5 procent met een beperkte vrijstelling. Voor een gezinswoning van 250.000 euro betekent dat concreet 7.500 euro aan registratierechten in Vlaanderen. Koop je zo’n woning in Wallonië, dan betaal je 28.750 euro aan belastingen.

België is een echte bedreiging voor uw pensioen. Vlamingen werken hard om een eerlijk pensioen te verdienen, maar in Wallonië en Brussel hebben veel te weinig mensen een job. En zo betalen Vlamingen te veel belastingen in dit land. Ze krijgen daar ook te weinig voor terug, want de regering-De Croo verhoogt liever de uitkeringen van inactieven. Franstaligen die niet werken, worden dus beloond. Vlamingen die hard gewerkt hebben, krijgen geen zekerheid over hun pensioen.

Een blinde kan het zien, we kunnen het ons niet langer permitteren om onze Vlaamse belastingcenten te zien vertrekken. Enkel een Vlaamse sociale zekerheid kan sterke Vlaamse pensioenen garanderen.

België is het enige hogeschuldenland van de EU dat zijn staatsschuld nog verder laat exploderen. Met het confederalisme roepen we dat een halt toe en halen we de broekriem aan op het confederale niveau. Daardoor kan België geen verdere schulden meer maken.

De bestaande federale schuld lossen we af met de opbrengst van de btw en accijnzen in een tijdspanne van 25 jaar. Een euro kan maar een keer worden uitgegeven. Wanneer wij ze besteden aan de afbetaling van de federale schuld, kunnen de deelstaten er geen beleid mee voeren. De deelstaten kunnen autonoom beslissen of ze eigen schulden aangaan ter compensatie (en dus zelf schuld opbouwen) of dat vermijden door te besparen of hun inkomsten te verhogen.

Vlaanderen heeft alvast alle capaciteiten om de rekeningen op orde te zetten. Wanneer de historische federale schuld is afgelost, komt bovendien de pot met btw en accijnzen weer vrij. Dat bedrag wordt doorgestort naar de deelstaten.

Vlaanderen heeft er alle belang bij dat het goed gaat met onze buren. We bieden een helpende hand en zorgen tegelijk voor echte solidariteit die aanzet tot verantwoordelijkheid. De solidariteit pakken we dus anders aan: transparant, meetbaar en gericht op financiële verantwoordelijkheid.

Hoe we onze arbeidsmarkt en sociale zekerheid kunnen versterken door confederalisme, leest u in deze technische nota.

Vandaag kan Vlaanderen geen volwaardig economisch beleid voeren. Veelal kunnen we enkel subsidies geven, maar de belastingen en de economische wetgeving zitten op het Belgische niveau geblokkeerd. Dankzij het confederalisme kunnen Vlaanderen, Wallonië en het stadsgewest Brussel een economisch beleid op maat voeren. Eigen economische hefbomen met eigen financiële verantwoordelijkheid.

Zo zal Vlaanderen zijn ondernemers nog beter kunnen ondersteunen in het aanboren van nieuwe afzetmarkten in het buitenland, het innoveren en het ondernemen. We garanderen minder administratieve lasten, rechtszekerheid en een sterk hervormingsbeleid.

Heel wat Europese landen tellen minder inwoners dan Vlaanderen. Toch hebben die allemaal een direct zitje aan de internationale en Europese tafels, Vlaanderen niet. Zelfs op veel domeinen waar Vlaanderen bevoegd is, wordt onze stem door België op Europees vlak gesaboteerd. Zo missen we kansen om te wegen op de internationale agenda, terwijl Vlaanderen als open handelsnatie draait op economische samenwerking.

De Europese Unie erkent staten als lid, maar die staten zijn wel vrij om te kiezen wie ze als vertegenwoordiger afvaardigen naar onderhandelingen. Vandaag kiest België nog al te vaak een Belgische vertegenwoordiger, terwijl een afgevaardigde vanuit de deelstaten dikwijls meer expertise aan tafel zou kunnen brengen.

In de confederatie deelt België aan Europa mee dat de deelstaten voortaan in haar plaats optreden. Dat is perfect mogelijk binnen de bestaande Europese regelgeving. De vertegenwoordiging van de Confederatie België in de Europese Ministerraden gebeurt deels door Vlaanderen, deels door Wallonië. Daarbij worden de bevoegdheden thematisch evenwaardig verdeeld, waarbij Vlaanderen de ene helft voor zijn rekening neemt en Wallonië de andere helft. De verdeling geldt voor de hele legislatuur zodat de verantwoordelijkheden duidelijk bepaald zijn en dossierkennis kan worden opgebouwd.

Wanneer Vlaanderen de vertegenwoordiger is, is Wallonië als assessor aanwezig. Het omgekeerde geldt wanneer Wallonië de vertegenwoordiger is. Dat belet niet dat alle deelstaten een doorslaggevende stem krijgen bij de voorbereiding, bepaling en opvolging van het Europese beleid in België. Een uitzondering daarop vormt de Raad voor Visserij, waar Vlaanderen exclusief bevoegd is.

De Vlaamse diplomaten worden vandaag vaak tegengewerkt door de Belgische en de Waalse. Het confederalisme behoudt een Vlaamse en Waalse diplomatie. De Confederatie België zal geen eigen diplomatieke dienst meer hebben. Zo krijgen we minder diplomaten, en een rationalisering, vereenvoudiging en kostenbesparing.

Ze zullen met minder zijn, maar zullen wel veel efficiënter kunnen werken en een betere dienstverlening kunnen garanderen. Er komt een betere coördinatie tussen de verschillende types diplomaten, want in een confederale structuur ligt de nadruk op samenwerking. Niet tegen elkaar, maar met elkaar.

Brussel is niet alleen een stad. Het is ook ónze hoofdstad. Er gebeuren prachtige dingen in Brussel. Maar ook erg foute zaken. Veel Brusselaars werken niet, terwijl ze dat wel kunnen. De Brusselse begroting draait bloedrode cijfers. De veiligheid en het samenleven is niet gegarandeerd.

Met onze confederalisme-voorstellen kunnen we het goede versterken en het foute grondig aanpakken. Door Brussel serieus te nemen, de hoofdstad beter met Vlaanderen te verbinden en door radicaal te kiezen voor vereenvoudiging.

Neen, ons confederalisme zet Brussel niet onder curatele. Integendeel, we willen Brussel serieus nemen en extra verantwoordelijkheden geven. Maar tegelijk willen we de hoofdstad voor haar verantwoordelijkheid plaatsen. Brussel krijgt er heel wat nieuwe bevoegdheden bij, waaronder Veiligheid, Vennootschapsbelasting en Economisch Beleid. Alle zogenaamde ‘grondgebonden bevoegdheden’ worden Brussels.

Brussel is niet alleen een stad met een eigen identiteit, het is tegelijk ook de hoofdstad van ons allemaal. De vraag stelt zich wel of Brussel eigenlijk zelf nog wel hoofdstad zou zijn. Want waarom wordt de taalwetgeving er niet gerespecteerd? Waarom wordt de Vlaamse inbreng niet altijd naar waarde geschat? Willen Franstalige politici de band met Vlaanderen verbreken?

De N-VA kiest voor haar hoofdstad. We maken de band ook onder Nederlandstaligen heel concreet, of ze nu in het Vlaams of het Brussels Hoofdstedelijk Gewest wonen. Dat doen we met de ‘Brusselkeuze’. Inwoners van Brussel kunnen kiezen voor Vlaamse of Waalse dienstverlening. Niets nieuws, want ook nu al kiezen zij tussen Nederlands- en Franstalig onderwijs. Die logica trekken we door naar sociale diensten zoals gezondheidszorg en pensioenen (de zogenaamde ‘persoonsgebonden bevoegdheden’).

De Brusselkeuze, dat is geen subnationaliteit. De Brusselaar kiest voor een aanbod, niet voor een gemeenschap of nationaliteit. Er wordt geen enkele voorwaarde opgelegd bij de keuze voor het Vlaamse of Waalse aanbod. En de Brusselkeuze is ook niet definitief. Het is mogelijk om van keuze te veranderen. Wel voorzien we een wachtperiode (bijvoorbeeld drie jaar) voor iemand van stelsel kan wisselen om het ongebreideld shoppen van voordelen te voorkomen.

Een vereenvoudiging van de Brusselse structuren is dringend nodig. Confederalisme kiest radicaal voor minder structuren en een efficiënter bestuur. We knippen minstens vijfhonderd politieke mandaten weg en organiseren een fusie van de negentien gemeenten, de negentien OCMW’s en de zes politiezones.

Neen, België blijft bestaan. De deelstaten beslissen samen welke bevoegdheden ze toewijzen aan het confederale niveau. Defensie, de afbouw van de staatsschuld en de coördinatie van het buitenlands beleid bijvoorbeeld. In ons model worden dat bevoegdheden van de confederatie. We voorzien ook een confederale veiligheidscel waarin wordt samengewerkt om grote criminaliteit te bestrijden.

Neen. Wel kiezen we voor minder ministers en minder parlementsleden.

Het Belgisch parlement zal voortaan nog slechts vijftig niet-rechtstreeks verkozen parlementsleden tellen. De ene helft zijn leden van het Vlaams Parlement, de andere helft van het Waals Parlement, met gewaarborgde vertegenwoordiging van Brussel en de Duitstalige gemeenschap. Dat betekent een besparing op de werking van de overheid en politiek.

Ook de Belgische Regering wordt kleiner. Vandaag zijn er twintig federale ministers en staatssecretarissen. In ons model worden dat nog maximaal zes tweetalige ministers, de helft Vlamingen en de helft Walen. Minstens een minister moet Duits spreken. Ook dat houdt een besparing op de werking van de overheid en politiek in.

Net zoals in de Europese Unie voorzien we een systeem van samenwerking via een Belgische Raad. Daarin zetelen de Vlaamse en de Waalse minister-president, in sommige gevallen uitgebreid met de Brusselse en Duitstalige regeringsleider. De Belgische Ministerraden bestaan uit de vakministers van de deelstaten en eventueel Brussel en de Duitstalige gemeenschap, afhankelijk van het onderwerp.

Neen. De soevereiniteit komt bij de deelstaten te liggen, maar zij worden geen onafhankelijke staten in de internationale betekenis van het woord.

De Belgische. Nationaliteit is in strikte zin immers het staatsburgerschap van een land.

Monarchie staat voor de N-VA haaks op democratie. In de overgangsfase naar de invoering van de republikeinse staatsvorm, wordt de Belgische monarchie onmiddellijk hervormd tot een louter protocollaire functie.

De Rode Duivels blijven gewoon bestaan.

De Duitstalige Gemeenschap krijgt een speciaal statuut. Bovenop haar huidige bevoegdheden kan ze extra verantwoordelijkheden overnemen van Wallonië. Dat gebeurt best in onderling overleg, maar bij gebrek aan consensus heeft de Duitstalige Gemeenschap het recht om zich de bevoegdheden toe te eigenen die ze nodig acht.

Daar zal u in de eerste plaats zelf over beslissen. Hoe? In het stemhokje.

U kan kiezen voor de traditionele partijen. Dan kan u er zeker van zijn dat er niet veel verandert:
u krijgt te veel belastingen, te veel schulden en te hoge facturen. De allerslechtste begroting van heel Europa krijgt u erbovenop. En dan nog krijgt de federale regering haar essentiële taken niet geregeld.

Of u kan een berekend risico nemen en stemmen voor de N-VA, de partij die eindelijk orde op zaken stelt. Het is tijd om af te rekenen met dit krakkemikkige België en te kiezen voor de echte oplossing: het confederalisme.

Confederalisme biedt een nieuwe institutionele realiteit, een werkbaar geheel, een België 2.0 waarin Vlaanderen en Wallonië hun eigen keuzes kunnen maken. Met eigen verantwoordelijkheid en eigen centen. En we maken zelf de keuze, zonder dwang, over de terreinen waarop we wel nog samenwerken.

Onze eerste partner dat bent u, de kiezer. Het verleden toont aan dat wanneer de kiesuitslag duidelijk is, de politieke partijen ook volgen. Veto’s die de traditionele partijen uitspreken voor de verkiezingen, worden dan na de verkiezingen net zo snel weer ingeslikt.

In 1988 zouden de PS en PSC het onderwijs nooit federaliseren, in 1989 was het zover. In 2003 zei de Vld dat het migrantenstemrecht er nooit zou komen, in 2004 kwam het er toch. Di Rupo zou nooit de staat hervormen, maar deed het als premier toch. En in de zomer van 2020 had Paul Magnette verregaande gesprekken met Bart De Wever. Bovendien staat het confederalisme nog altijd in het programma van de cd&v en stond het in dat van Open Vld.

Het federalisme, de splitsing van de universiteit van Leuven, het algemeen stemrecht… het was ooit allemaal taboe. Vandaag zijn het normale zaken. Dat zal met het confederalisme ook zo zijn. Als u ervoor stemt.

Wallonië heeft alle troeven in handen om te kunnen slagen. Zestien Europese landen hebben minder inwoners dan Wallonië. Waarom zijn zij wel overtuigd van de eigen mogelijkheden en het eigen kunnen en zou Wallonië veroordeeld zijn tot een blijvend malgoverno en tot rode statistieken?

België werkt niet, verantwoordelijkheid wel. Kiezen voor confederalisme, is kiezen voor verantwoordelijkheid. Dat maakt ook Wallonië sterker. Ze krijgen er heel wat bevoegdheden bij en kunnen hun eigen democratische keuzes maken.

De regering-De Croo heeft vandaag geen meerderheid aan Vlaamse zijde. De vorige regering, de regering-Michel, had dan weer geen meerderheid aan Franstalige kant. De Franstaligen kregen toen niet het linkse beleid waarvoor ze gestemd hadden. Daarover waren ze terecht ontevreden. De enige oplossing om beide deelstaten tevreden te stellen en de burger het beleid te geven waarvoor gestemd werd, is confederalisme.

Confederalisme betekent niet alleen meer democratie, het garandeert ook efficiënt beleid op maat, duidelijkheid, bestuurlijke verantwoordelijkheid en communautaire rust. We combineren dat met een correcte solidariteit die aanzet tot actie, verantwoordelijkheid en dus verbetering.

Met onze confederalisme-voorstellen kunnen we het goede versterken en het foute grondig aanpakken. Door Brussel serieus te nemen en extra verantwoordelijkheden te geven, de hoofdstad beter met Vlaanderen te verbinden en door radicaal te kiezen voor vereenvoudiging.

Is het mogelijk om het confederalisme in te voeren zonder dat de betrokken grondwetsartikelen voor herziening vatbaar zijn verklaard? Ja. Elke fundamentele shift in België werd doorgevoerd buiten de grondwet om. Denk aan het enkelvoudig stemrecht en de toetreding tot de Europese Unie. Als de politieke wil er is, kan het snel gaan.

Dit land heeft het unitarisme al uitgeprobeerd. Het werkte na 1830 zolang de Vlamingen tweederangsburgers waren en bestuurd werden door mensen die geen Nederlands spraken. Toen de Nederlandstaligen hun burgerrechten eisten en kregen, liep het unitarisme volledig vast.

En zo begon het federalisme. De communautaire problemen zijn er dus niet gekomen door de staatsstructuur, maar net andersom. Omdat Vlaanderen en Wallonië elk een andere richting willen uitgaan, werd de staatsstructuur aangepast. België bestaat intussen uit twee volledig gescheiden democratieën. Wie pleit voor unitarisme getuigt van een gebrek aan historisch inzicht.

Overigens zijn alle partijen gesplitst, dus niet enkel de Vlaamsgezinde, nog voordat België een federale staat werd: de christen-democraten in 1968, de liberalen in 1972 en de socialisten als laatsten in 1978 naar aanleiding van het Egmontpact. Telkens ging dat over communautaire spanningen: voor de CVP ging het om Leuven Vlaams, voor de PVV/PLP om problemen over de visie op België en voor de socialisten om het Egmontpact.

Vlaanderen is de enige overheid die wel degelijk bestuurt, die wel op de centen let en er wel nog in slaagt om te hervormen. Dat wordt intussen door alle experten erkend. Maar toch stellen sommige partijen voor om bevoegdheden af te pakken van het centrumrechtse Vlaanderen en terug te brengen naar het linkse België. En stellen ze dus voor om Vlaanderen onder Belgische curatele te zetten.

Wie kan deze belgicistische logica nog volgen? De overheid die degelijk bestuurt, Vlaanderen, willen ze straffen. Wie slecht beleid voert, België, belonen. Dat is alvast de kortste weg om torenhoge Belgische belastingen te blijven betalen.

Wie trouwens denkt dat opnieuw een Belgische minister bevoegd maken ervoor zal zorgen dat de verschillende beleidsvisies tussen Vlamingen en Franstaligen op magische wijze zouden verdwijnen, die vergist zich. Ook dan zal het debat nog even sterk gevoerd worden, maar wel in de achterkamertjes buiten uw zicht en met alle grondwettelijke grendels erbovenop.

Het confederalisme zorgt voor een transparant democratisch debat waarbij de Vlaamse minister opkomt voor de Vlaamse aanpak, de Franstalige voor de Waalse. Het zorgt er ook voor dat we die ministers democratisch kunnen afrekenen op de inzet en het resultaat. Confederale transparantie voedt het nemen van verantwoordelijkheid.

Neen, dit land heeft geen zoveelste staatshervorming nodig die Vlamingen in ruil voor een grote zak geld slechts stukjes en brokjes van bevoegdheden in handen geeft. Echte verandering is nodig, waarbij we de structuren hertekenen en sterke, nieuwe fundamenten neerzetten. Daarom kiest de N-VA voor een paradigmashift, het confederalisme. Zo kunnen we onze eigen problemen aanpakken met onze eigen oplossingen en onze eigen centen. En kunnen we beslissen over hoe we samenwerken om zowel Vlaanderen als Wallonië te verbeteren.

De N-VA streeft naar een onafhankelijk Vlaanderen als lidstaat van een sterk Europa. Dat zien we gebeuren via een evolutie, geen revolutie. Via tussenstappen dus en steeds op basis van een democratische meerderheid, een draagvlak bij de bevolking.

Er is momenteel geen democratische meerderheid voor een onafhankelijk Vlaanderen. Als democratische partij respecteert de N-VA dat gegeven. Met het confederale model doet de N-VA een oprecht voorstel om uit de impasse te geraken waarin we momenteel zitten.

De wens om meer politieke verantwoordelijkheid te krijgen, zien we trouwens op het hele Europese continent. Het aantal onafhankelijke landen is in Europa in de laatste honderd jaar verdubbeld. Van de 27 lidstaten van de EU zijn er 7 die in 1990 nog niet eens bestonden. Waarom zou confederalisme in België invoeren dan onmogelijk zijn?