PS wordt stilaan de grootste exporteur van jobs

Tijdens valentijnsnacht stond PS aan de ontvangende kant. Met een roos tussen de tanden ontving Paul Magnette alles wat zijn hartje belieft. Nog maar eens werd de stelling van de wereldbekende schrijver-ambtenaar Multatuli uitgehold. Multatuli stelde namelijk ‘dat de ziel van de mens groeit, niet van loon maar van den arbeid die het loon verdient’.

Arbeidsdeal

Veel maatregelen in de arbeidsdeal zijn er niet op gericht om te werken maar om meer vrije tijd te hebben. De meest in het oog springende zijn de vierdagenwerkweek en het recht om de telefoon niet op te nemen. Het uitgangspunt van de mensen rond de tafel was ongetwijfeld dat werken niet leuk is, niets verrijkends bijbrengt en dus zo veel mogelijk moet vermeden worden. Niets is echter minder waar. Daarenboven zijn dergelijke maatregelen contraproductief voor een bedrijf en dus uiteindelijk ook voor de consument.

Ik beperk me verder tot de maatregel van de vierdagenwerkweek om mijn stelling te verduidelijken. We hebben in ons arbeidsrecht al elf thematische verlofdagen. Ja, elf. Elf redenen om betaald afwezig te zijn op het werk zonder het klassieke verlofbriefje in te vullen. Daarbovenop werd nu dus de vierdagenwerkweek aangekondigd. In sommige gevallen kan die mogelijkheid een meerwaarde bieden, maar bij een veralgemening stel ik me grote vragen. Blijf maar eens geconcentreerd na negen uur focussen op je job.

De twee extra uren per dag zullen niet op de meest productieve en efficiënte manier ingevuld worden, vrees ik. Betaald werk is de beste garantie voor zelfwaarde. Als arbeidspsychologe ben ik goed geplaatst om dit te schrijven. De mensen willen betaald worden voor hun werk, ze willen niet thuis zitten en geld ontvangen. Dat dit werk eerbaar moet zijn en de werknemer met respect moet behandeld worden, is evident. In de huidige economie in West-Europa is het eenvoudig: als ik als werkgever geen respect heb voor mijn werknemers, dan zijn ze weg. Daar heb je geen wetgeving voor nodig. Indien mensen er alles aan doen om niet te moeten werken op hun werk, kunnen ze voor hun eigenwaarde beter een andere job zoeken.

Ontslagvergoedingen

De arbeidsmobiliteit verhogen is beter dan allerhande maatregelen te voorzien om niet te moeten werken. We hebben een van de laagste arbeidsmobiliteiten van de wereld. De enorm hoge ontslagvergoedingen zijn slechts één mogelijke reden. De werknemer die graag zijn werk doet en er fier op is, wil gewoon een hoger maandelijks nettoloon. Maar voor deze werknemer doen we weer niets.

De vierdagenwerkweek werkt trouwens maar in één richting: enkel de werknemer kan het vragen, niet de werkgever. Dit conflicterend denken over werkgevers en werknemers stamt nog uit de tijd van Daens en viert nog steeds hoogtij aan de andere kant van de taalgrens. Een vierdagenwerkweek is uiteraard ook contraproductief voor de werking van een bedrijf. Wie neemt op dag vijf de telefoon op? Wie zit er op dag vijf aan het onthaal? Wie staat er aan de band op dag vijf? En ga zo maar verder.

Iemand aanwerven voor één dag is zo goed als onmogelijk. Niemand is op zoek naar werk voor één dag. De discussie rond dagcontracten ligt trouwens op de tafel van het Nationale Arbeidsraad (NAR). Ze zijn een doorn in het oog van de vakbonden. Maar hoe los ik als werkgever dag vijf dan op? Niet iedereen heeft een laptop-job. Dat vergeten de mensen met een laptop vaak.

Neveneffecten

We herinneren ons allemaal het televisieprogramma Neveneffecten, waarin de belabberde service van de klantendiensten werd aangekaart. Te traag, niet op de hoogte, steeds wisselende mensen. Deze gebrekkige service willen we dus uitbreiden naar de hele werkvloer. De economie is mondiaal. Sinds de komst van het internet is dit nog erger geworden. In onze vrije tijd willen we meer service, tijdens het werk willen we deze niet meer leveren.

De economie – de bedrijven dus – lost dit op door de klantendiensten uit te besteden aan onder meer India. Worldwide callcenters waar men de mensen 24/24 via accentneutralisatie in hun eigen dialect kan helpen. De medewerkers zijn 75 procent goedkoper en ook veel flexibeler. We hebben dus niet alleen het sorteren van pakjes naar het buitenland geduwd, maar ook de klantendiensten. En morgen dus ook de boekhoudafdelingen en de verkopers. Op die manier wordt PS niet enkel de grootste exporteur van wapens, maar ook van jobs. Knallende wapens zien we in het journaal, de verdwijnende jobs zien we in de OCMW-statistieken.

Deze arbeidsdeal is niet meer dan een arbeidscompromis dat niets zal bijdragen aan de werkzaamheidsgraad in ons land. Integendeel, ze zal het conflict tussen werkgever en het type werknemer dat eigenlijk niet wil werken, alleen maar meer aanwakkeren.