Zuhal Demir

In 1980 landde de ooievaar voor de derde keer op het dak van het Genkse gezin Demir om mij af te leveren. Hij zou daarna nog twee keer langskomen.

We groeiden op in een warm Turks-Koerdisch nest. Maar als het op de kennis van het Nederlands en schoolresultaten aankwam, aanvaardden mijn ouders geen half werk. Bij de pakken blijven zitten, is aan mij dus niet besteed.

Tijdens mijn studies rechten in Leuven kwam ik meer te weten over de samenleving en het evenwicht tussen rechten en plichten. Na een specialisatiejaar arbeidsrecht aan de VUB, begon ‘het echte leven’ in Antwerpen bij een internationaal advocatenkantoor. Ik verdedigde voor de arbeidsrechtbank zowel werknemers als werkgevers en leerde zo beide zijden van de medaille kennen.

Antwerpen

Na mijn studies bleef ik 'hangen' in Antwerpen. Door mijn achtergrond als Turks-Koerdische groeide er snel een band met het volksnationalisme van de Vlaamse Beweging. Toen Jan Jambon, nu vicepremier in de federale regering, me uitnodigde om mee aan de N-VA-kar te trekken ging ik daar graag op in.

Actief in Kamer

In 2010 kreeg ik in het federale parlement mijn eigen zitje. Sindsdien zetel ik in de commissie Sociale Zaken. Op de N-VA-fractie ben ik specialiste werk en focus ik me in de commissie op individueel en collectief arbeidsrecht, welzijn op het werk en het eenheidsstatuut.

Districtsburgemeester

In 2012 was ik lijsttrekker voor het district Antwerpen, met 195.000 inwoners het grootste district van de Stad Antwerpen. Ik werd voorzitter van het districtscollege, in een a-typische N-VA, Open-VLD en Groen-coalitie. Dat mandaat behield ik tot eind 2015 toen ik besliste om terug te keren naar mijn roots, naar de Stad Genk, waardoor ik dichter bij mijn zorgbehoevende ouders kon gaan wonen.

Thuiskomen in Limburg

De vele positieve reacties op mijn verhuis naar Genk, gaven mij een warm gevoel van thuiskomen. Samen met alle Limburgse parlementsleden en lokale mandatarissen, wil ik onze provincie in Brussel op de kaart zetten.

Geen klassieke Vlaams-nationaliste, wel eentje met een eigen geluid

Mijn achtergrond leerde me dat samenleven ook kan tussen mensen van verschillende afkomst. Wat goede wil aan alle zijden helpt al heel veel. Mensen verbinden en samenleven bevorderen zijn voor mij een prioritair.

Ik geloof in actieve Inburgering Vlaanderen voert een inburgeringsbeleid. Dat is een begeleide en doelgericht gestuurde vorm van maatschappelijke integratie van mensen van vreemde afkomst. Bedoeling is de nieuwkomers een volwaardige plaats te geven in de samenleving door insluiting in plaats van uitsluiting. De inburgering, met onder meer taallessen en inburgeringscursussen, werd concreet door de deelname van de N-VA aan de Vlaamse regering sinds 2004 en de aanstelling van een minister van Inburgering. inburgering als basis voor de integratie van nieuwkomers in Vlaanderen. De N-VA legt de nadruk op de wij-groep van alle Vlamingen die kiezen voor een positief gemeenschappelijk project van samenleven.

Begin 2014 plaatste een groep opiniemakers mij, op vraag van Knack, in de lijst van meest invloedrijke allochtonen. Mooi. En toch ook weer niet misschien, want dat soort lijstjes zou gewoon spontaan moeten verdwijnen. In opiniestukken en interviews laat ik me daarom graag kennen als een niet-klassieke maar overtuigde Vlaams-nationaliste met een eigen geluid.

Het Neutraal Secretariaat voor Zelfstandigen (NSZ) lauwerde mij einde 2015 als 'Meest ondernemingsgezind federaal parlementslid' voor mijn wetsvoorstel om opnieuw de proefperiode in te voeren.

Begin 2016 vond de nieuwssite Newsmonkey, dat ik behoor tot een generatie nieuwe leiders voor ons land. Er wordt kennelijk veel van mij verwacht. Dat roept bij mij een grote verantwoordelijkheid op om nederig te blijven. Het is mijn ambitie om als mens en als politica, een steen te verleggen in een rivier die niet altijd evident is. Mijn drijfveer? Een beter leven geven aan de mensen.