Peter De Roover

Peter De Roover zag het daglicht in de hoofdstad van de Kempen, Turnhout, op 20 mei 1962, maar groeide op in de Antwerpse rand. Van kindsbeen af kreeg hij de belangstelling voor de politiek ingelepeld. Zijn vader was 18 jaar gemeenteraadslid in Berchem, tot aan het Egmontpact voor de Volksunie en daarna als onafhankelijke. Van jonsaf volgde Peter de politiek in binnen- en buitenland op de voet. Tijdens zijn studententijd ging zijn belangstelling vooral uit naar de internationale gebeurtenissen maar via het Katholiek Hoogstudentenverbond en Vujo Groot-Antwerpen (dat hij mee oprichtte) verschoof zijn aandacht weer naar de binnenlandse gebeurtenissen.

Hij was actief bij Vujo en de Volksunie tot 1987. Daarna zette hij de stap naar de Vlaamse beweging, meer bepaald de Vlaamse Volksbeweging. In 1989 schopte hij het op 27-jarige leeftijd tot voorzitter, wat hij bleef tot 1998. Hij doorzwom sedertdien allerlei watertjes binnen de Vlaamse beweging en stak zijn neus meer en meer aan het venster van de Vlaamse media als columnist en opinievormer. Hij schreef bijdragen voor zowat alle Vlaamse kranten en tijdschriften. Zijn rol als hoofdredacteur van het weekblad Punt was geen lang leven beschoren, aangezien het initiatief al snel om financiële redenen werd stopgezet. Later werd hij politiek secretaris van de VVB en chef-politiek van het maandblad Doorbraak, dat zich onder zijn impuls omvormde tot een opgemerkt elektronisch nieuwsmedium.

Peter studeerde toegepaste economische wetenschappen aan UFSIA. In de jaren ‘80 startte hij zijn loopbaan als leraar, vanaf het begin in een handels- technische school. Na twee jaar lesgeven in een Mortsels instituut, kwam hij terecht in de Antwerpse Seefhoek en Deurne-Noord waar hij les gaf tot zijn beëdiging als Kamerlid in juni 2014.

Zijn engagement als leraar kreeg een verlengstuk, want hij speelde een opvallende rol in het onderwijspolitieke debat. Hij richtte onder meer De Werkvloer op, een initiatief van leraren die het onderwijsveld een grotere rol willen laten spelen in het onderwijsdebat. Ook in die rol trad hij geregeld op in de media.

Peter gaf door de jaren heen spreekbeurten in zowat alle Vlaamse gemeenten en is geregeld gast in debatprogramma’s op de televisie. Dat leverde hem een zekere bekendheid op in de Vlaamse ‘meningenindustrie‘. Naar eigen zeggen lijdt hij aan ‘klavierdiarree’, hetgeen resulteerde in een haast onoverzichtelijke reeks artikels en een aantal (bijdragen aan) boeken. Zo schreef hij onder meer ‘Vlaanderen staat in Europa’ samen met Jan Jambon, met wie hij de Vlaamse Volksbeweging in de jaren ’80-’90 uitbouwde tot de meest actieve component van de Vlaamse beweging.

Begin 2014 zette Peter, ook tot zijn eigen verbazing, dan toch de stap naar de partijpolitiek. Jarenlang trekwerk aan zijn jas, bleef dan toch niet zonder resultaat. Hij kandideerde voor de kamer in Antwerpen van op de derde plaats en werd dan ook verkozen. In januari 2015 werd hij verkozen als penningmeester van de partij.

Tussen al die bezigheden door werd hij in 1992 ook nog vader van een zoon, die de wereld intussen op eigen benen aan het verkennen is.