In 2021 vierde de N-VA haar twintigste verjaardag. Ook achter de schermen timmeren al twintig jaar mensen mee aan het succes van de N-VA. Zo onder anderen Piet De Zaeger. Zijn verhaal ‘op de barricade’ start zelfs eerder: "Mijn ouders waren actief in de Volksunie. Zelf werd ik partijlid op m’n zeventiende. Toen ik na m’n studies een vacature zag in het VU-weekblad WIJ aarzelde ik geen seconde en solliciteerde."
Op de selectieproeven kwam Piet compagnon de route Bart De Wever tegen. "Sinds we elkaar in de faculteitsbibliotheek geschiedenis van de UFSIA ontmoetten – dat moet in oktober 1990 zijn geweest – bleven we vrienden. Ook na onze studententijd. Na een schriftelijke proef en een selectie-interview werd ik aangeworven. Bart maakt daarover nog altijd hetzelfde grapje: ‘Ik was niet goed genoeg om voor de partij te werken dus ben ik er maar voorzitter van geworden.'’’ Piet begon in april 1996 op het legendarische Barricadenplein in Brussel. Als medewerker maakte hij de laatste jaren van de VU mee.
Voortbouwend op 45 jaar geschiedenis en gesteund door een enthousiaste basis startte de N-VA in 2001 aan haar vernieuwde opdracht. Met frisse moed maar amper middelen. Bovendien wierp de paars-groene regering-Verhofstadt kiesdrempels op. ‘Tropenjaren’, herinnert Piet zich. "De pioniers van toen weten dat we van erg ver komen. Toen we in 2004 in kartel met CD&V de strijd tegen de paars-groene regeringen-Dewael en -Verhofstadt aangingen, hadden Bart en ik regelmatig campagneoverleg in het CD&V-hoofdkwartier in de Wetstraat. Bleek dat hun partijsecretariaat meer verdiepingen telde dan het onze medewerkers. Sindsdien is veel veranderd. Wat bleef is het enthousiasme van onze basismilitanten. Het zijn er nu veel meer, maar ook toen al konden we sterk mobiliseren."
Wat helemaal veranderde is zijn jobinhoud. Nadat hij in 2004 directeur werd, nam Piet nog jarenlang uitvoerende taken voor zijn rekening. Vandaag is het een voltijdse managementfunctie. Dat komt er vooral op neer de interne besluitvorming te stroomlijnen, teams mensen en middelen te geven om taken uit te voeren én zorgen dat hun doelstellingen en richtlijnen helder zijn.
Strepy, het V-congres in 2014, de aankoop van de Koningsstraat 47, … Herinneringen passeren de revue. Gevraagd naar zijn meest memorabele moment antwoordt Piet: "Dat is 2010. Na mei 2009, de eerste en succesvolle verkiezingen na de kartelbreuk met CD&V, wierven we extra medewerkers aan om onze werking uit te bouwen. Daarom moesten we op zoek naar nieuwe huisvesting. We planden onze verhuis op 28 mei 2010. Maar in april viel plots de federale regering-Leterme II en volgden vervroegde verkiezingen. Razendsnel moesten we lijsten vormen, een campagne uit de grond stampen, drukwerk bestellen, meetings organiseren. En tegelijkertijd verhuisde het partijsecretariaat zoals gepland. Het lukte ons als personeelsploeg, maar het was waanzin."
De N-VA groeide door naar 28 procent. "Die zomer van 2010 stond de partij voor een organisatorische transformatie terwijl we federale regeringsonderhandelingen en de fractiewerking in Kamer en Senaat opstartten. Plots hadden we middelen om onder meer een volwaardige studiedienst uit te bouwen. Maar klein detail: vandaag heb ik een persoonlijk assistente, is er een personeelsverantwoordelijke en adviseert een extern bureau ons bij de eerste selecties. Toen zaten er zonder overdrijven 2000 sollicitaties in mijn mailbox en stond ik er qua personeelsbeleid alleen voor."
Tussen al die professionele drukte door kregen Piet en vrouw Marleen eind 2009 een tweede dochtertje, kochten een nieuwe woning en verhuisden. "Na anderhalf jaar stress zat ik er einde zomer 2010 door en was m’n fysieke weerstand zo zwak dat ik een virale én een bacteriële infectie opliep. Een week antibioticakuur en rust in het UZA hielpen me snel weer op de been, maar die nare ervaring leerde me dat je je limieten moet bewaken."
In het boek The Power People. Over macht en invloed in Vlaanderen van Ivan De Vadder zette een jury de N-VA-directeur op de dertiende plaats van een top 40 van invloedrijkste mensen. "Dat ranglijstje leek me een commerciële eis van de uitgever en in tegenstelling tot de rest van het boek minder onderbouwd. Maar als republikein en Liersesupporter was ik blij verrast vóór koning Philip en Vincent Kompany te eindigen. Daarvan waren mijn dochters wel onder de indruk." (lacht)
