774 miljoen euro moeten de Vlaamse energieverbruikers extra ophoesten tussen nu en 2030. De federale minister van Energie Tinne Van der Straeten verhoogde eind vorig jaar in stilte de bijdrage voor de windmolenparken op zee met liefst 30 procent. Daarmee doorkruist ze het beleid van Vlaams minister van Energie Zuhal Demir. “Terwijl Vlaanderen de weg inslaat van minder kosten in de energiefactuur, kiest paars-groen resoluut ervoor om de factuur van onze gezinnen en kmo’s te verhogen.”
Het beleid van Zuhal Demir is helder: ze wil steeds meer kosten uit de energiefactuur halen. In 2021 zouden de Vlaamse distributienettarieven voor elektriciteit met 16 euro dalen voor een gemiddeld gezin. Maar dat is buiten de federale regering gerekend.
De federale minister van Energie Tinne Van der Straeten besliste begin december om vanaf 1 januari 2021 de toeslag te verhogen voor de windmolenparken op zee. En geen klein beetje, maar ineens met 30 procent, van 9 naar 11,68 euro per MWh. Alles bij elkaar betaalt Vlaanderen dit jaar 77,4 miljoen euro meer voor stroom dan in 2020. Tussen nu en 2030 zal dat 774 miljoen extra zijn.
Opvallend: de paars-groene regering voerde de prijsverhoging in alle stilte door op de haar kenmerkende manier: via een ministerieel besluit. De minister noch de regering vond het nodig of wenselijk om de bevolking in te lichten. Ter vergelijking: de compensatieregeling rond de terugdraaiende teller kost minder, rond de 500 miljoen euro. Daar was wél heisa over, ook al wordt die compensatie bewust níet in de energiefactuur verrekend.
Hoe dan ook ondermijnt de federale aanpak het Vlaamse beleid van Zuhal Demir. Minister Demir is dan ook niet te spreken over de stiekeme verhoging. “Terwijl Vlaanderen de weg inslaat van minder kosten in de energiefactuur, kiest Vivaldi er resoluut voor om de factuur van onze gezinnen te verhogen. Zo gooien ze weer drie kwart miljard bovenop de historische miljardenfactuur van de groenestroomcertificaten die we nog tot 2030 moeten afbetalen.”
Vlaanderen mag andermaal in de buidel tasten, merkt Zuhal Demir op. “Praten over een federale energienorm om betaalbare facturen te bekomen is makkelijk, maar ernaar handelen blijkt veel moeilijker. Vivaldi zegt vooral: luister naar mijn woorden, maar kijk niet naar mijn daden. En de Vlaamse gezinnen en kmo’s mogen het gelag weer betalen. Onvoorstelbaar.”
Hoe de federale tariefverhoging past in de transitie naar duurzamere energie, is Demir een raadsel. “Waarom blijft de federale overheid de elektriciteitsfactuur verhogen? Hiermee remt ze de energietransitie af, maakt ze van eigenaars van warmtepompen na de terugdraaiende teller een nog groter slachtoffer én werkt ze het Vlaamse beleid tegen dat voluit inzet om de delen van de energiefactuur te verlagen. Zo dweilen wij met de kraan open. Om nog maar te zwijgen van de zware factuur voor het subsidiëren van gascentrales die binnenkort op ons afkomt. Ik roep de federale regering op om de financiering van haar hernieuwbare energiebeleid niet langer weg te moffelen in de energiefactuur.”
