Eric was een vat vol schijnbare tegenstellingen. Als Vlaams-nationalist was hij een francofiel, en kon hij uit het hoofd hele alinea’s van Franse auteurs citeren. Zijn intellectuele leefwereld bevond zich ten zuiden van Samber en Maas. Regelmatig kreeg ik knipsels uit Le Monde en L’Obs toegestuurd.
Hij situeerde zichzelf ideologisch dan weer in het progressieve kamp. In zijn flamingante engagement streefde hij meermaals een kruisbestuiving met progressief Vlaanderen na. Hij flirtte in de jaren tachtig met de SP, was betrokken bij het Sienjaal en werd lid van de Gravensteengroep.
Dat hij als laatste ondervoorzitter van de Volksunie vrijwel onmiddellijk zijn steun uitsprak voor Geert Bourgeois en een van de dragende krachten van de embryonale N-VA werd, was voor velen dan ook een verrassing. Maar zijn Vlaamse overtuiging en zijn wantrouwen tegen politiek opportunisme primeerden.
Diezelfde overtuiging dreef hem als voorzitter van de Vlaamse Volksbeweging en de Europese Vrije Alliantie. Zeker in die laatste functie kon Eric zowel de nationalist als de internationalist in hem tot bloei laten komen. Nog zo’n valse tegenstelling waar Eric lak aan had: als Vlaams-nationalist was zijn referentiepunt niet de kerktoren, maar de wijde horizon.
Eric was een onvatbare geest. Steeds in beweging, steeds schrijvend en denkend, steeds zoekend naar nieuwe inzichten waaraan hij zich kon laven. Een gesprek met hem was een avontuur. Hij wilde dan eens praten over de VRT of de KU Leuven – waarvan hij beide bestuurslid was. Maar na enkele minuten was hij al een heerlijk meanderende uiteenzetting begonnen, en kon noch wilde je hem onderbreken.
De N-VA is een jonge partij, wij hadden slechts één éminence grise: Eric. Op de achtergrond van de partij was hij onzichtbaar aanwezig. Hij stond altijd klaar met goede raad, een steunend woord als het moeilijk ging of een schouderklop als het beter ging. Met zijn politiek inzicht wist hij welke dreigingen op de loer lagen, en zond hij waarschuwende signalen uit. Of strenge vermaningen als we die in de wind sloegen.
Weinigen wisten dat Eric al jaren ziek was. Hij wilde er niemand mee lastigvallen, en aan zijn inzet kon je het niet merken. Enkel aan een kleine groep van mensen vertrouwde hij toe als hij zijn betrokkenheid weer eens even moest terugschroeven. Maar tot op het einde bleef hij genieten van de betere dingen des levens, van zijn vele vrienden, en van zijn liefhebbende vrouw.
Met zijn overlijden blijft een leegte achter in onze partij. Wij zijn in rouw. Eric heeft veel voor mij en voor de N-VA betekend. In enkele woorden kan je dat niet samenvatten, laat staan beschrijven. Net zomin als je dat met de persoon Eric Defoort kan. Daarvoor was hij te ongrijpbaar. Wij zullen hem allen missen.
Ik wens mijn oprechte medeleven uit te drukken aan de familie en vele vrienden van Eric, en vooral aan zijn vrouw Rita, die ik alle sterkte in deze moeilijke periode wens.
