Hetzelfde geldt voor de nood aan een deftige pensioenhervorming. Als er een hervorming komt, zal die opnieuw de verkeerde klemtonen leggen. Want in plaats van werken meer te laten doorwegen in het pensioen, wil minister Lalieux (PS) het aanvullend pensioen van mensen die werken in de privésector extra belasten. Wie hoopte dat men ons pensioensysteem structureel gezonder en meer werkvriendelijk zou maken, is eraan voor de moeite. Men zoekt naar nieuwe taksen als doekje voor het bloeden, maar aan de exploderende kostprijs van het systeem op lange termijn wordt helemaal niets gedaan.
Jobgroei valt stil
Ook als er nog een fiscale hervorming komt, zal die beperkt zijn qua omvang en vooral nadelig zijn voor onze Vlaamse welvaart. De plannen van minister Van Peteghem (cd&v) viseren immers investeringen in groei- en durfkapitaal, een van de belangrijkste draaischijven van onze Vlaamse economie. En ook de gepensioneerden mogen de rekening straks betalen via een duurdere winkelkar zonder compensatie elders.
Premier De Croo klopt zich op de borst dat zijn regering wel degelijk goed werk levert. Stelselmatig schermt hij met de ‘hoge jobcreatie’ van de voorbije twee jaar. Dat is nochtans volstrekte onzin. De enige jobgroei die de voorbije tijd in dit land viel waar te nemen, was te danken aan het postcovid-effect, en dan vooral in Vlaanderen. De Belgische werkzaamheid nam zelfs trager toe dan het Europese gemiddelde. Dit jaar valt de Belgische jobgroei volgens alle prognoses bijna volledig stil. Voor volgend jaar voorziet de Nationale Bank zelfs nog slechtere cijfers.
Uitkeringen stegen fors
Die resultaten en vooruitzichten zijn het logische gevolg van een regering die vooral beleid voert voor niet-actieven. Werkbekwamen die ervoor kiezen thuis te blijven, werden de voorbije jaren fors beloond.
Werkloosheidsuitkeringen en leeflonen werden stevig verhoogd, en dat bovenop de automatische indexeringen én bovenop de extra uitkeringen uit de welvaartsenveloppe, een erfenis uit de vorige spilzieke paars-groene regering-Verhofstadt I.
Op het einde van de legislatuur van De Croo zal het uitkeringsbedrag voor een leefloongerechtigde ruim twaalf procent toegenomen zijn bovenop de index. Ook de minimale werkloosheidsuitkeringen, die hoofdzakelijk getrokken worden door langdurig werklozen, verhoogden met tien procent. Eveneens bovenop de index.
Samen met de invoering van ruimere sociale tarieven voor energie, mobiele telefonie en vele andere uitkeerposten, zorgde dit kwistige beleid ervoor dat veel mensen het niet meer opportuun vinden om nog te gaan werken. Het verschil tussen werken en niet werken is gewoon te klein, of zelfs ronduit negatief.
200.000 vacatures
Wie wel werkt, onderging een heel andere realiteit. Inflatie tastte de koopkracht aan. Lonen werden later geïndexeerd dan uitkeringen en werden daarboven netto niet verhoogd. De fiscus roomde via de vertraagde indexering van de belastingschijven zelfs tijdelijk een veel groter deel van het loon af dan voorheen. Van sociale tarieven konden werkenden niet of amper gebruikmaken. En ondertussen bleven werkenden onderworpen aan het hoogste belastingtarief op arbeid van de hele Westerse wereld.
De waarheid is dat De Croo in ruil voor de sleutels van de Wetstraat 16 een vrijgeleide heeft gegeven aan de PS om haar decennialange falende economische beleid uit Wallonië op te leggen aan heel het land. En dus aan Vlaanderen.
Doordat het zo voordelig is om niet te werken, blijven vandaag 200.000 vacatures openstaan. Private bedrijven missen groei en investeringen omdat ze geen volk vinden om de jobs in te vullen. Ook de overheid zelf ondervindt de nadelen. Zo krijgt men de nieuw gebouwde gevangenis in Dendermonde niet volledig operationeel, mede door personeelstekorten.
Vlaamse inspanningen tenietgedaan
De Vlaamse economie heeft nood aan stevige arbeidsmarkthervormingen. De Vlaamse Regering doet binnen haar beperkte bevoegdheden het maximale, met onder meer de invoering van de jobbonus en de verplichte gemeenschapsplicht voor langdurig werklozen. Helaas doet het federale niveau al die inspanningen teniet. Met de onbegrijpelijke goedkeuring van cd&v en Open Vld voert die gewoon het PS-programma uit. De gevolgen zijn catastrofaal: lage groei, torenhoge begrotingstekorten, oplopende schulden, exploderende uitgaven en een onstilbare honger naar extra belastingen.
De PS bepaalt, de Vlaming betaalt. Nooit eerder werd die sombere slogan door een regering zo bewaarheid. Hoog tijd dat we de rug rechten. Als we nog een minimum aan zelfrespect hebben, laten we onze Vlaamse economie dit niet nog eens vijf jaar ondergaan.
