Die analyse vertrekt onvermijdelijk vanuit de vaststelling dat de twee democratieën in dit land onmogelijk nog te verzoenen zijn. Sinds 2008 hadden we geen enkele federale regering waarin beide democratieën volwaardig vertegenwoordigd zijn. Als deze regering de rit uitdoet, zal er federaal twaalf van de laatste zestien jaar bestuurd zijn zonder een democratische meerderheid in Vlaanderen. Ondanks het feit dat Vlamingen dit land economisch draaiende houden, is respect voor de Vlaamse kiesuitslag binnen het huidige Belgische systeem een zeldzaamheid geworden.
De gevolgen van dat democratische deficit worden steeds duidelijker. Zeker nu dankzij de succesvolle Vlaamse vaccinatiecampagne niet-coronagerelateerde onderwerpen opnieuw onder de maatschappelijke aandacht komen. Op enkele maanden tijd werd daardoor pijnlijk zichtbaar hoe weinig het federale regeringsbeleid nog aanleunt bij de prioriteiten van de Vlamingen.
Want hoeveel Vlamingen zitten te wachten op een forse inperking van de vrijheid van meningsuiting? Hoeveel Vlamingen aanschouwen goedkeurend hoe deze regering het principe van een neutrale overheid op de helling zet? Hoeveel Vlamingen worden warm van een peperduur uitgavenbeleid dat langdurige werkloosheid beloont en tegelijkertijd werken en ondernemen minder interessant maakt? Hoeveel Vlamingen zien onze elektriciteitsvoorziening in de toekomst graag duurder, vuiler en onzekerder worden omdat een groene minister kernenergie dogmatisch afwijst?
Op zowat elk relevant thema gaat deze federale regering lijnrecht in tegen de Vlaamse politieke grondstroom. En dan hebben we het nog niet eens over communautaire dossiers zoals de artsenquota. Zelfs de meest controversiële Franstalige eisen worden consequent ingewilligd, terwijl bijvoorbeeld Vlaamse studenten onverbiddelijk aan het kortste eind trekken. De groeiende onvrede die dat alles begrijpelijkerwijs veroorzaakt, maakt verder aanmodderen binnen het huidige systeem onwerkbaar en zelfs roekeloos. De tanker moet worden gekeerd.
De N-VA kiest daarom resoluut voor een beleid waarop Vlamingen wél democratisch vat hebben. Een beleid waarvoor onze Vlaamse democratie wél kiest, met controle over onze eigen Vlaamse centen. Om dat te bekomen, werkten wij zeven jaar geleden een uitgebreid plan uit, waarvan de werkbaarheid bekrachtigd werd door een resem internationale studiebureaus: het confederalisme . De visie die we toen in de diepte uitwerkten, blijft tot op vandaag de drijfveer van ons politiek engagement.
Afgelopen zomer werd duidelijk dat ook ten zuiden van de taalgrens belangrijke politieke krachten oor hebben naar een verhaal van meer zelfbestuur. Jammer genoeg is toen nipt verhinderd dat de noodzakelijke confederale omslag definitief kon worden ingezet.
De N-VA zal er de komende jaren alles aan doen opdat dit land de weg naar confederalisme in 2024 wél kan inslaan. België omvormen tot een confederale staat van autonome regio’s blijft de historische hoofdopdracht van onze partij. Enkel een confederale dynamiek kan de vele zinloze blokkeringen in dit land immers definitief doorbreken en de Vlamingen eindelijk het fundamentele democratische recht schenken om regeringen weg te stemmen of te belonen voor hun gevoerde beleid.
Wij wensen u een strijdvaardige Vlaamse feestdag!
